تاثیر12 هفته تمرین منتخب ورزشی بر سطح پلاسمایی ویسفاتین، شاخص های گلیسیمک و نیمرخ لیپیدی در زنان مبتلا به دیابت نوع 2

چکیده تاثیر 12 هفته تمرین ورزشی منتخب بر سطح پلاسمایی ویسفاتین، شاخص های گلیسمیک و نیمرخ لیپیدی زنان مبتلا به دیابت نوع 2. زمینه و هدف: ویسفاتین پروتین شبه انسولینی مترشحه از بافت چربی که در ارتباط با چاقی و مقاومت انسولینی است، تاثیر تمرینات ورزشی بر سطوح این هورمون نامشخص است. لذا هدف تحقیق حاضر، مقایسه اثر تمرینات استقامتی، مقاومتی و موازی( قدرتی- استقامتی) بر تغییرات ویسفاتین زنان دیابتی بود.مواد وروش ها: 40 نفر از زنان مبتلا به دیابت نوع 2، به صورت در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در 4 گروه قرار گرفتند. 10 آزمودنی در گروه استقامتی (3 جلسه در هفته، با 50 تا 80 % ضربان قلب بیشینه)، 10 آزمودنی در گروه مقاومتی (3 جلسه در هفته، با 50 تا 65% یک تکرار بیشینه )، 10 آزمودنی در گروه موازی(3 جلسه در هفته،شکل متناوب تمرینات مقاومتی و استقامتی)شرکت کردند،10نفر گروه کنترل هیچ گونه فعالیت بدنی نداشتند. نمونه های خونی در حالت ناشتا جمع آوری و جهت بررسی سطوح پلاسمایی ویسفاتین، انسولین، هموگلوبین گلیکوزیله، گلوکز و نیمرخ لیپیدی مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: یافته ها نشان داد، تمرین استقامتی و موازی موجب کاهش معنی دار سطوح ویسفاتین شد که این تغییرات بین گروه های استقامتی با مقاومتی و کنترل و نیز گروه مقاومتی با موازی معنی دار بود.ویسفاتین در گروه مقاومتی تغییرات غیر معنی داری داشت. همچنین مقادیر گلوکز، هموگلوبین گلیکوزیله، وزن، درصد چربی و شاخص توده بدنی در هر سه گروه کاهش یافتند، مقادیر نیمرخ لیپیدی نیز در هر سه گروه کاهش یافت اما بیشترین کاهش در گروه استقامتی قابل مشاهده بود. نتیجه گیری : نتایج نشان داد که تمرین استقامتی و موازی در مقایسه با گروه مقاومتی موجب کاهش معنی دار سطوح ویسفاتین می شود که با توجه به ارتباط ویسفاتین با سطوح گلوکز و انسولین خون و شاخص های بافت چربی احشایی، این کاهش احتمالا ناشی از کاهش معنی دار شاخص های تن سنجی و گلیسمی و نیز نیمرخ لیپیدی می باشد.کلید واژه ها: تمرین منتخب ورزشی، ویسفاتین، شاخص گلیسمی، نیمرخ لیپیدی، زنان مبتلا به دیابت نوع 2.